co powiedzieć mamie żeby nie iść do szkoły

Jak powiedzieć mamie że chce iść disiaj późno spać? 2010-11-13 18:35:48; Nie chce iść do szkoły co mam powiedzieć Mamie? 2013-01-22 20:31:58; Co powiedzieć mamie ze nie chce tam iść? 2010-06-21 09:34:37; Jak powiedzieć mamie że chce iść z chłopkaiem do kina ? 2011-03-23 20:47:06; Jak powiedzieć mamie, że potrzebuję iść A to że nie chcesz chodzić do szkoły to po prostu: Moja rada jest taka żebyś znalazł sobie coś co będzie cię motywować do chodzenia np. spotkanie z jakimś znajomym. Ale możesz też sobie postanowić że po każdym (całym) tygodniu chodzenia do szkoły w weekend zrobisz coś fajnego np. impreza, kino bądź zwykły miły dzień z Co powiedzieć mamie żeby jutro nie iść do szkoły? 2010-12-13 18:53:05; Co mam powiedzieć mamie żeby nie iść jutro do szkoły? 2010-03-24 20:44:02; Źle się czuję, ale chce iść jutro do szkoły. Co zrobić żeby szybko wyzdrowieć? 2011-11-01 17:54:18; Źle się czuję, czy mam iść jutro do szkoły? 2013-11-03 20:19:23 Powiedz że nie podoba ci się to, (jeżeli ty chciałaś pierwsza na to iść, to że myślałaś że będzie lepiej ale już do tego przekonana nie jesteś) że to nie jest to, na co chciałabyś poświęcać czas. Myślę że to zrozumieją, bo nie można zmuszać kogoś do lubienia pewnych rzeczy i uczenia się nie wiadomo jak. Zobacz 7 odpowiedzi na pytanie: Co powiedzieć mamie żeby nie iść do szkoły? Pytania . Wszystkie pytania; Sondy&Ankiety; Kategorie . Szkoła - zapytaj eksperta (1883) naskah drama tentang pergaulan bebas 6 orang. Odpowiedzi blocked odpowiedział(a) o 07:10 Wejdź w rozmowę z postacią Mama i wtedy ona powie:- Musisz iść do szkołyA ty jej odpowiedz tak jakby to zrobił bezimienny z gothica:- Nie!I nie zapomnij przy tym wykonać tego specyficznego ruchu pięścią bo inaczej się nie uda... Powiedz że źle się czujesz xddd blocked odpowiedział(a) o 07:07 Powiedz, że źle się czujesz , w dodatku z nie wyspania będziesz wyglądała na chorą Powiedz jej prawdę. Jak ci uwierzy to będzie dobrze. Pamiętaj lepsza gorzka prawda niż słodkie kłamstwo. I tak pewnie na chorą wyglądasz Poproś ja, powiedz że źle się czujesz, zacznij mdlec, może uwierzy Kylo. odpowiedział(a) o 07:12 'Stara nie idę do szkoły' a tak serio nie wiem nie miałam nigdy 'mamy' :x Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub "Mamo, mogę nie iść dziś do szkoły? Mam koronawirusa!" - to zdanie usłyszała Kasia, mama 7-letniego Marcela, i jak się okazuje, nie jest sama. Dzieci wróciły do szkół, a rodzice już wiedzą, że najczęstszą wymówką, aby uniknąć klasówki lub stresującej sytuacji, będzie... koronawirus. Zobacz film: "Powrót dzieci do szkół we wrześniu. Rodzice mają ogromne obawy" 1. Dzieci symulują koronawirusa Dziecko, które nie radzi sobie z problemami w szkole, może zacząć uciekać w zmyślone choroby. Wprawdzie w większości przypadków rodzic orientuje się, kiedy dziecko udaje, a kiedy naprawdę jest chore, jednak dobrze jest przyjrzeć się temu bliżej. W ekstremalnych przypadkach choroby zmyślone mogą stać się całkiem realne. W tym roku, zamiast udawać ból głowy i brzucha, dzieci symulują objawy zakażenia koronawirusem. - Drugi dzień szkoły, a mój 7-latek o 6:30 obudził się z gotową wymówką. Kaszlał, twierdził, że ma gorączkę i musi zostać w domu, bo zarazi swoich kolegów. Usłyszałam "mamo, mam koronawirusa. Muszę zostać w domu". Byłam w szoku, choć po chwili uświadomiłam sobie, że już kilkulatek wie, jakie są objawy zakażenia i to dobrze - mówi Katarzyna Misiewicz, mama Marcela. - Muszę przyznać, że swoim symulowanym kaszlem trochę mnie zszokował. Kiedy zapytałam, dlaczego nie chce iść na lekcje, powiedział, że nudzi mu się, kiedy czeka w kolejce, żeby wejść do szkoły - wyjaśnia. Marcel poszedł do szkoły ( Jak się później okazało, Kasia nie była jedyną matką, która usłyszała rano o koronawirusie od swojego dziecka. Inni rodzice również borykali się z tym problemem. Dlaczego dzieci symulują choroby? Zapytaliśmy psycholog Marię Rotkiel. - Koronawirus jest doskonałą wymówką, bo dzieci szybko zauważyły, że na to hasło dorośli poważnieją. Dzieci są bystre, więc sprytnie znalazły sobie bardzo fajne rozwiązanie w sytuacji, w której czują niepokój – mówi Rotkiel. - Gdybym ja miała 6,7, czy 8 lat, pewnie też bym wymyśliła coś, żeby do tej szkoły nie pójść, gdybym słyszała o tych różnych utrudnieniach, o tym, że dzieci nie powinny iść do szkoły, że to jest niebezpieczne - wyjaśnia. Trzeba pamiętać, że jeżeli dziecko symuluje różne objawy chorób, to nie musi być to złośliwość, manipulacja czy lenistwo. Najczęściej jest to kwestia niepokoju, lęku i poczucia braku bezpieczeństwa. Psycholog zauważa, że dzieci są "przesiąknięte atmosferą złości". Dorośli, co jest uwarunkowane często poglądami politycznymi, rozmawiają z dużą złością o kwestii powrotu do szkół. - I w mediach, i w domach mówiło się o utrudnieniach, o niebezpieczeństwach, o lęku, o niepokoju. W tych rozmowach było dużo złości. Ja to rozumiem, bo moje dziecko poszło w tym roku do szkoły pierwszy raz i też było wokół tej sytuacji dużo emocji. Natomiast jeśli rozmawiamy, złoszcząc się i zwracając uwagę na wszystko, co jest złe, to często zapominamy o tym, że szkoła to miejsce, w którym dziecko powinno czuć się dobrze i bezpiecznie. Nawet w tak dziwnych i trudnych okolicznościach. Dzieci pójściem do szkoły w tym roku szkolnym były po prostu przerażone – mówi psycholog. 2. Dlaczego dzieci symulują? Rotkiel zauważa, że odpowiedzialne za lęk naszych dzieci są emocje dorosłych i brak rozmowy. Dzieci powinny wiedzieć, że pomimo wyzwań i wyjątkowości tej sytuacji, ona również niesie ze sobą dużo pozytywnych rzeczy (takich jak spotkanie się z kolegami). - Dzieci symulują, jeżeli się czegoś boją, czegoś nie rozumieją, jeśli jakaś sytuacja jest dla nich trudna, a dorosły nie wytłumaczył jej w zrozumiały, bezpieczny sposób. Wtedy najmłodsi szukają sposobu na to, żeby to poczucie bezpieczeństwa odzyskać – mówi Maria Rotkiel. Zaznacza również, że dorosłym często się wydaje, że dzieci udają, bo chcą nas okłamać, bo im się nie chce. Taka sytuacja ma miejsce niezwykle rzadko. Częściej dzieci symulują, bo się boją i jak każdy niezależnie od wieku, unikają sytuacji, która jest dla nich trudna. Jest to forma poradzenia sobie z problemami. - Jeśli przyłapiemy dziecko na takiej symulacji, to na pewno nie możemy zacząć od krytykowania, krzyczenia czy karania. Najwłaściwsze będzie zadanie pytania: "Czy mogę ci jakoś pomóc? Czy coś jest dla ciebie trudne?". Zresztą symulacja jest też sygnałem dla dorosłego, że w tej wzajemnej relacji tego zaufania troszeczkę brakuje. Dziecko nie miało odwagi powiedzieć "boję się pójść do szkoły". To jest dla nas, dorosłych, sygnał, że ono uznało, że nie pomożemy, że nie będziemy źródłem wsparcia w jakiejś trudnej dla niego sytuacji – zauważa Rotkiel. 3. Lockdown pozytywny dla dzieci Psycholog zwraca uwagę na jeszcze jedną rzecz, która może zniechęcać dzieci przed pójściem do szkoły. Lockdown sprawił, że wszyscy byliśmy zamknięci z domownikami. Dzieci, jak nikt inny, mogły na tym skorzystać. - Może być też tak, że dzieciom było dobrze w domu. Część dzieci doświadczyła bliskości w kontakcie z rodzicami, której wcześniej nie było. Bo dziecko było w szkole, rodzic większość czasu w pracy. Dzieci poczuły się dobrze z tym, że rodzina jest w domu – mówi Maria Rotkiel. Możliwe, że dzieci poczuły się bezpieczniej, ucząc się w domu. Psycholog poddaje tę myśl pod rozwagę: co jest takiego w środowisku szkolnym, od czego dziecko odpoczęło i do czego nie chce wracać? Dlatego taki objaw jak symulacja, która ma na celu pomoc w tym, żeby nie pójść do szkoły, jest bardzo ważnym sygnałem, że w otoczeniu dziecka dzieje się coś niedobrego. Musimy mieć świadomość tego, że dzieci zawsze znajdą taki sposób, który my, dorośli, im podsuniemy pod nos. Doskonale wyczuwają nasze słabości i emocje oraz tematy, z którymi sobie nie radzimy. - Ja bym bardzo prosiła dorosłych, żeby nie traktowali tego jako wynik lenistwa czy przejaw manipulacji. Mamy tendencję do przypisywania dzieciom złych intencji. Jeżeli ktoś ma uderzyć się w pierś i szukać obszaru do zmiany w tej sytuacji to jest to dorosły, a nie dziecko – kwituje Maria Rotkiel. Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez Polecane polecamy Niektóre dzieci potrzebują dłuższego czasu, by zaadaptować się w szkolnych warunkach PixabayMamy początek roku szkolnego. Niektóre dzieci przywitają go z radością i ochoczo pobiegną na spotkanie z rówieśnikami i nauczycielami. Ale nie wszystkie. Wielu rodziców boryka się z problemem, jak zachęcić swoje dziecko do tego, by jeśli nie z uśmiechem, to choćby bez większego stresu przekroczyło szkolny prógDlaczego tak się dzieje? Bardzo dużo oczywiście zależy od tego, jaka jest atmosfera w szkole, w klasie i od przygotowania pedagogów, ale to nie wszystko. Gdy dziecko po raz pierwszy ma pójść do szkoły lub też z różnych przyczyn zmienia szkołę na nową, lęk przed nieznanym jest nieraz silniejszy niż racjonalne postrzeganie rzeczywistości. Trudne rozstaniaNiektóre dzieci szybko akceptują nową sytuację, inne potrzebują dłuższego czasu, by zaadaptować się w szkolnych warunkach - reguły nie ma. Jeśli sześciolatek nie chodził wcześniej do przedszkola, zaaklimatyzowanie się w szkole może być tym trudniejsze. Nieprzyzwyczajone do codziennego rozstania się z domem i do większej grupy rówieśniczej dziecko może bardzo emocjonalnie przeżywać zmianę sytuacji. Gdy nasze dziecko płacze w chwili rozstania, ale później, o czym możemy dowiedzieć się od nauczycieli, jest spokojne i bawi się z rówieśnikami, sytuacja nie powinna budzić naszego niepokoju. Z pewnością i rozstania niedługo zaczną przebiegać bez płaczu. Znacznie gorzej jest wtedy, gdy dziecko nawet po powrocie do domu jest przygnębione i smutne. Kolejnym niepokojącym symptomem może być także brak apetytu. W takiej sytuacji koniecznie powinniśmy porozmawiać z wychowawcą. Być może dziecku wystarczy poświęcić więcej uwagi lub otoczyć je troskliwszą opieką. Gdy i to nie pomoże, musimy poważnie zastanowić się nad tym, czy nie skorzystać z pomocy fachowca i nie skonsultować się z psychologiem. Postarajmy się też za wszelką cenę złagodzić niechęć do pobytu w nowym miejscu. Niech dziecko, o ile to możliwe, zabierze tam ze sobą ulubioną maskotkę, kupmy mu ładne buciki, które samo wybierze, przybory szkolne itp. Wspólne zakupy i spacer do szkoły- Do rozpoczęcia roku szkolnego zostały zaledwie dwa dni, ale nasz synek już od tygodnia co dzień mówi, że nie chce do niej pójść. Wcześniej bardzo się cieszył, że zostanie pierwszakiem. Teraz stał się osowiały, nie lubi, gdy ktoś z nas choćby wspomina o szkole - mówi pani Paulina z robić, gdy dziecko nie chce iść do szkoły? - Czytaj na następnej stronie >>>Obejrzyj także:Radosław Majdan: Jako uczeń miałem różne etapy. Potrafiłem rozrabiać, ale też przyłożyć się do pewnych zajęćCo robić? - takie pytanie zadaje sobie zapewne niejeden rodzic. - Liczmy na to, że sytuacja jeszcze się zmieni. Jeżeli dziecko wykazywało entuzjazm i radość, nie mogły one całkowicie zniknąć - uważa Anna Chojnacka-Czachór, psycholog. - Przede wszystkim warto usiąść i szczerze z dzieckiem porozmawiać. Bo nawet jeśli paraliżuje je strach, to musi mieć on gdzieś swoje źródło. Bardzo często sami rodzice lub dziadkowie nieświadomie popełniają błąd i niefrasobliwie żartują, że „teraz już idziesz do szkoły, więc skończą się dobre czasy’’ albo też „w szkole to dopiero się za ciebie wezmą’’. To, co my rozumiemy jako żart, nie zawsze w taki sposób odbierane jest przez dziecko, więc może ono wyobrażać sobie wszystko co najgorsze. Jeśli to nie my przypadkowo zawiniliśmy, być może coś na temat szkoły powiedzieli dziecku starsi koledzy lub koleżanki? Albo też boi się ono, że w nowym otoczeniu nie będzie nikogo znało? Wtedy najlepiej powiedzieć mu, że wszystkie dzieci na całym świecie są w takiej samej sytuacji - do szkoły pójść muszą, a koleżankę czy kolegę poznać nietrudno. No i będzie przecież zawsze na lekcjach pani, która we wszystkim pomoże. Poprawić humor i przywrócić zapał do nauki pomogą z pewnością wspólne zakupy. Niech przyszły uczeń sam wybierze sobie plecak, kolorowy piórnik, zeszyty, farbki, kredki itd. Możemy też wspólnie wybrać się do nowej szkoły, by dziecko z nią się oswoiło jeszcze przed rozpoczęciem roku szkolnego. A gdy ten już się zacznie, poprośmy, by sześciolatek lub pierwszoklasista oprowadził nas po niej i nie szczędźmy zachwytów, jaka jest wspaniała i zapewnień, że sami chcielibyśmy do takiej klasyNiektóre starsze dzieci z początkiem roku szkolnego trafią do nowych szkół. Jeśli wspólnie z innymi rówieśnikami zaczynają naukę, obawa przed szkołą nie powinna paraliżować, bo przecież wszyscy są wtedy w takiej samej sytuacji. Można nawet wcześniej nawiązać kontakt z kolegami z przyszłej klasy poprzez media społecznościowe i w ten sposób zapoczątkować nowe znajomości i przyjaźnie. - Szkoły powinny też zaplanować na początek roku jeśli nie wyjazd integracyjny, to przynajmniej jakieś spotkanie w formie pikniku z zabawami zadaniowymi, podczas których można lepiej się poznać - radzi gdy na przykład z racji przeprowadzki nasze dziecko na jakimś etapie nauki musi dołączyć do klasy już Doradzam, by w nowe środowisko wchodzić ze spokojem i nie nadrabiać zbytnią pewnością siebie, bo taka klasa ma już swoje hierarchie i wyznaczone role - mówi Anna Chojnacka-Czachór. - Najlepiej przez jakiś czas poobserwować, kto jaki jest i z kim trzyma, a potem spróbować dołączyć do grupy, która najbardziej nam odpowiada. Na pewno jednak trzeba dać sobie czas, nawet 2-3 miesiące na przyzwyczajenie się do nowej sytuacji, a innym na akceptację nas i nie przejmować się ewentualnymi porażkami, tylko wyciągać z nich wnioski na przyszłość. Jeżeli klasę musi zmienić trzecio- lub czwartoklasista i rodzice widzą, że nie radzi sobie z tą sytuacją, mogą zwrócić się po pomoc do wychowawcy. On powinien dyskretnie poprosić kilkoro uczniów, by zaopiekowali się nową koleżanką czy kolegą. Tu rola wychowawcy jest nie do przecenienia. Nadopiekuńczy rodzic to niesamodzielne dzieckoKolejny problem, który nieraz spędza nam sen z powiek, to samodzielność naszego dziecka. Chcemy, by miało dobre stopnie, więc pomagamy, ale jak długo należy to robić, by nie przedobrzyć? - Samodzielności w szkole uczmy dziecko od pierwszej klasy podstawówki - doradza psycholog. - Przez pierwsze trzy lata uczeń powinien już zrozumieć, że do niego należy samodzielne spakowanie tornistra, pamiętanie planu lekcji, zabranie do szkoły drugiego śniadania, pokazanie dzienniczka z informacją od nauczyciela itp. Jeśli tego nie nauczy się wcześnie, potem mogą być większe problemy. Każdemu, oczywiście, może się zdarzyć, że czegoś do szkoły zapomni - zeszytu, pracy domowej czy śniadania, ale jeśli powtarza się to notorycznie, dziecko musi ponieść konsekwencje zapominalstwa i niefrasobliwości nawet kosztem głodu czy złej oceny. Inaczej także poza szkołą nie nauczy się odpowiedzialności. Nie wyręczajmy dziecka w jego obowiązkach i pamiętajmy o stałej zasadzie - róbmy coś wspólnie z dzieckiem, ale nie za uważają, że można pomagać w odrabianiu lekcji, ale wspólne siadanie do nich z 13-latkiem jest już w zasadzie niedopuszczalne. Pomagajmy tylko wtedy, gdy dziecko czegoś nie rozumie lub sprawdzajmy to, co samodzielnie odrobiło. Samodzielność powinna przynieść mu satysfakcję i o tym z nim rozmawiajmy. Powoli, ale stanowczo wycofujmy się z nadopiekuńczości. Jeżeli tego nie zrobimy, wciąż będziemy słyszeć, że to my jesteśmy czemuś winni, także w innych kwestiach życiowych. Niesamodzielne dzieci mają tendencję do oskarżania rodziców i obwiniania ich za wszelkie niepowodzenia. Witam serdecznie! Problemy w nauce mogą wynikać z różnych przyczyn, np. z dysfunkcji rozwojowych, zaburzeń w percepcji wzrokowej, percepcji słuchowej, z problemów w czytaniu - dysleksji, z zaburzeń w koordynacji wzrokowo-ruchowej (koordynacja oka i ręki), a Twoje problemy w matematyce - np. z dyskalkulii. Nie muszą od razu wynikać z Twojego lenistwa czy braku motywacji do nauki. Myślę, że warto uświadomić to mamie :) Radzę porozmawiać z rodzicami o Twoich problemach i uczuciach oraz zaproponować wizytę w poradni pedagogiczno-psychologicznej, w której będzie możliwa wnikliwa ocena Twojego potencjału intelektualnego i ewentualne dostosowanie wymagań szkolnych do Twoich możliwości. Przemilczanie kłopotów w szkole czy oszukiwanie mamy z obawy przed awanturą niczego nie załatwią. Mogą jedynie tylko zaostrzyć konflikt, kiedy później wyjdzie na jaw, że zataiłaś koleją ocenę niedostateczną. Naturalne jest, że rodzice boją się, kiedy pociecha przynosi do domu złą ocenę. Obawiają się, że na dalszych etapach kształcenia możesz sobie nie poradzić, mieć duże zaległości, a nawet nie zdać do następnej klasy. Lęk ten na pewno wynika z troski o Ciebie, z tego, że mamie zależy na Tobie i na Twojej przyszłości. Szczera rozmowa to początek sukcesu. Powiedz mamie o jedynce, a kiedy zacznie krzyczeć, spróbuj powiedzieć, że zdajesz sobie sprawę z jej niepokoju, ale w ten sposób wcale Ci nie pomaga. Powiedz, że potrzebujesz pomocy, nie radzisz sobie, a jej krzyki powodują, że boisz się prosić o pomoc, zamykasz się w sobie, masz poczucie niższości i myśli samobójcze, które być może wynikają z faktu, że nie możesz sprostać wymaganiom, jakie stawiają Ci rodzice i nauczyciele w szkole. Mamie na pewno będzie zależało, by Ci pomóc, i nie zostawi Cię sama z problemem. Inną alternatywą jest udanie się do pedagoga lub psychologa szkolnego i indywidualna rozmowa o swoich kłopotach w nauce oraz problemach emocjonalnych na tym tle. Pozdrawiam i życzę powodzenia Budzik po raz kolejny zadzwonił o nieludzkiej dla Ciebie godzinie. Któż to widział wstawać tak wcześnie rano? Zastanawiasz się, jak nie iść do szkoły bez większych konsekwencji? Zobacz, co możesz zrobić, żeby pozwolić sobie na dodatkowy dzień bezkarnego lenistwa. Bonusowe wolne, czyli legalne wagary Każdy, nawet najbardziej pilny uczeń, nieraz w swojej szkolnej karierze ma kilka takich dni, kiedy pójście do szkoły to ostatnia rzecz, na którą ma ochotę. Dzieje się tak z różnych powodów – czasem to po prostu słabszy dzień, podczas którego masz ochotę zwyczajnie poleżeć w łóżku, czasem stoi za tym sprawdzian czy kartkówka, na które nie czujesz się przygotowany. Może być i tak, że pokłóciłeś się z kolegą/koleżanką i nie chcesz się z nimi widzieć. Uciekanie na wagary to kiepskie rozwiązanie – po pierwsze ze względów bezpieczeństwa. Rodzice myślą, że jesteś w szkole, nauczyciele zaś, że zostałeś w domu. Jeśli coś stałoby Ci się po drodze, przez długi czas pozostaniesz bez pomocy – nikt nie będzie Cię szukał, ponieważ nie wie, że nie ma Cię tam, gdzie być powinieneś. Jeśli więc nadszedł ten dzień, kiedy bardzo nie chcesz iść na lekcje, wypróbuj kilka metod, które pozwolą legalnie pozostać Ci w domu. Jak nie iść do szkoły – praktyczny poradnik Najłatwiejszą (i przy okazji najczęściej stosowaną przez uczniów) metodą jest symulacja choroby. To sposób dość wiarygodny – wystarczy, że ściszysz głos i będziesz wyglądał na osobę nie mającą na nic siły – nawet na wstanie z łóżka, a co dopiero na wyjście z domu i siedzenie kilka godzin na lekcjach. To metoda dość dobra, jeśli masz empatycznych rodziców – przecież nie wyślą chorego dziecka do szkoły. Prawdopodobnie pozwolą zostać Ci w domu. Jednak ryzyko takiej metody jest dość spore – mogą chcieć sprawdzić stan gardła i temperaturę. W ten sposób niestety może wydać się, że symulujesz chorobę. Popularna metoda, polegająca na moczeniu termometru w ciepłej herbacie lub na grzejniku także może okazać się wadliwa – co, jeśli mama poda Ci lekarstwo przeciwgorączkowe lub, co gorsza, weźmie dzień wolny w pracy by zabrać Cię do lekarza? Ryzyko niepowodzenia takiego sposobu jest zbyt wysokie w stosunku do korzyści, jakie możesz osiągnąć. Symulowanie choroby ma jeszcze jedną, negatywną stronę medalu: jeśli kłamiesz, powoli tracisz zaufanie rodziców. Staraj się więc nie ryzykować. Jeśli jesteś bardzo zdeterminowany – możesz spróbować szybko zachorować. W tym celu wypij duszkiem zimny napój, a czerwone i bolące gardło w krótkim czasie masz gwarantowane. Jeśli na dworze jest zimno, przejdź się na spacer bez szalika i oddychaj ustami. Jeszcze tego samego dnia pojawi się chrypka i uczucie zimnego powietrza w gardle. Teraz jesteś już wiarygodny. Uważaj jednak z tą metodą, bowiem oczekiwane, kilkudniowe przeziębienie może przerodzić się w poważną chorobę, która wyłączy Cię z wszelkiej aktywności na długie dni! Metoda najbezpieczniejsza – porozmawiaj szczerze z rodzicami Jeśli nie chcesz posuwać się do oszukiwania rodziców (którzy przecież martwią się o Ciebie!) ani wywoływać choroby na siłę, jednak bardzo chcesz zostać w domu, wypróbuj metodę, która może przynieść tyle samo korzyści. To szczera rozmowa z rodzicami i przedstawienie swojej prośby o pozostanie w domu. Wydaje Ci się, że przekonanie mamy do tego, byś nie poszedł do szkoły, jest niemożliwe do spełnienia? Nie zapominaj o jednym: rodzice też kiedyś chodzili do szkoły i niejeden raz tak jak Ty teraz, myśleli co zrobić, by nie iść na lekcje. Szczerością zyskasz o wiele więcej niż kłamstwem, tak więc jeśli dobrze uargumentujesz swoją prośbę, szansa na to, że rodzice przymkną oko na te legalne wagary, jest całkiem spora.

co powiedzieć mamie żeby nie iść do szkoły